راهکارهایی برای حل اختلاف نظرهای پدر‌و‌مادرها

 اختلاف نظر پدرومادرها درباره‌ی موضوعات تربیتی و بایدها و نبایدهای تربیت فرزندان، غیر از این که تربیت را به مسئله‌ای سخت تبدیل می‌کند، در روابط زناشویی نیز مشکل ایجاد می‌کند.

معمولاً در خانواده‌هایی که بین پدر و مادر اختلاف نظر وجود دارد، یکی از آن‌ها سخت‌گیر و دیگری سهل‌گیر می‌شود. یکی با دیدن بی‌تفاوتی و سهل‌گیری طرف دیگر، احساس مسئولیت مضاعف می‌کند و می‌خواهد بار تربیت فرزندان را با سخت‌گیری به دوش بکشد و طرف دیگر به منظور جبران سخت‌گیری‌ها برای فرزندانشان، سهل‌گیری و مهربانی‌اش را بیشتر می‌کند. این دور باطل تا آنجا ادامه پیدا می‌کند که هر دو در برقراری ارتباط با فرزندان و حل مشکلات تربیتی آنان احساس شکست می‌کنند.

در این نوشتار به راهکارهایی برای حل اختلاف نظرهای پدر‌و‌مادرها پرداخته‌ایم.

 

چند نمونه از اختلاف نظرهای تربیتی پدرومادرها 

• من و همسرم باید درباره‌ی فرزندانمان به شیوه‌ی تربیتی مشترکی برسیم. من فکر می‌کنم که او بیش از اندازه سخت‌گیر است و او تصور می‌کند من بیش از اندازه آسان می‌گیرم. نمی‌دانم ما چگونه می‌توانیم درباره‌ی مسائل مربوط به فرزندانمان به توافق برسیم. 
• هر وقت به پسرم سخت‌گیری می‌کنم تا مسئولیت رفتارش را قبول کند، همسرم مداخله می‌کند و با مهربانی بیجا از پسرم حمایت می‌کند. این باعث شده من از نظر پسرم مادری سخت‌گیر باشم و پدرش پدری مهربان.
• بی‌اعتنایی همسرم به باید و نبایدهای تربیتی، باعث شده فقط من پیگیر تربیت فرزندانمان باشم. از طرفی وقتی یک‌طرفه درباره‌ی مقررات خانه با بچه‌ها تعامل می‌کنم، نتیجه‌ی چندانی ندارد، چون به پدرشان پناه می‌برند و به خاطر سهل‌گیری‌های او تصور می‌کنند من بیش از اندازه سخت‌گیرم.
• من و همسرم در مورد تربیت بچه‌ها خیلی اختلاف نظر داریم. بارها با هم صحبت کرده‌ایم و سعی کرده‌ایم به توافق برسیم، اما نتوانسته‌ایم. نمی‌دانم چطور باید به یک روش مشترک برسیم.

 

چیزی که باید در مورد توافق نظر پدرومادرها بدانیم

چه کسی این ادعای نامعقول را کرده که توافق به این معنی است که پدرومادر هر دو باید درباره‌ی فرزندانشان دقیقاً مثل هم فکر و عمل کنند؟ اگر در یک رابطه، احترام دوطرفه باشد، هر کدام از والدین به طرف مقابل احترام می‌گذارند و می‌دانند که بهتر است با هم توافق کنند تا اینکه با هم مخالف باشند. 

زمانی که پدر‌و‌مادر به شیوه‌های مختلف و متفاوت عمل می‌کنند، کودکان در یادگیری به مشکلی برنمی‌خورند و سردرگم نمی‌شوند، آنچه موجب می‌شود آسیب ببینند این است که یکی از والدین به جای اینکه خودش باشد، بیش از اندازه با دیگری کنار می‌آید یا اینکه به کودکان اجازه داده می‌شود در تصمیمات پدرومادر دخالت و خانواده را اداره کنند. 

اگر پدرومادر یاد بگیرند به تفاوت‌های یکدیگر احترام بگذارند و با آن‌ها کنار بیایند، می‌توانند با هم از پرورش فرزندانشان لذت ببرند و مسئولیت‌ها را با یکدیگر تقسیم کنند.

منبع: وب سایت دانابن